Dört çocuk annesi iken 1914 yılında başlayan Birinci Cihan Savaşı'nı müteakip 20 Mayıs 1915'de Rus'ların Van'ı işgal etmelerini fırsat bilen Ermeniler, Van'da büyük bir katliama başladılar.Bu katliamlar bir yıla yakın devam etti, Van'dan muhacir olarak çıkmaya mecbur kalıp, Van'ı terk ettiğimiz gün doğum yaptım ve doğumdan bir saat sonra Emekli komiser olan kayınpederim koluma girdi ve onun yardımıyla yola koyulduk.

Eli silah tutan erkek ve gençlerimiz cephede savaşmakta olduklarından kafilemizde çocuklar, kadınlar ve yaşlılardan başka kimse yoktu. Edremit nahiyesine girerken yamaçlardan bir sürü silahlı Ermeni çetesinin baskınına uğradık.Hu çete kafilemizi korumak için bizimle birlikte gelen 7 Jandarmayı ağaçlara bağlamak suretiyle birer birer şehit ettiler. Ondan sonra yaşlı erkekleri vurmaya başladılar.Kayınpederim göğsünden vurularak yere yığıldı benim omuzlarıma isabet eden iki kurşun beni de kanlar içinde bırakmıştı. Bütün erkekleri öldürdükten sonra biz kadın ve çocukları geri çevirerek dövmek suretiyle Van'a geri getirdiler.

Kafileleri parçalara bölerek ayrı ayrı tarla ve bahçelerde oturttular ve bize " sizi teker teker Amerikan Sefarethanesine götüreceğiz " dediler. Bizleri ikişer ikişer, onar dakika ara ile gelip götürüyorlardı, Mütemadiyen silah sesleri duyuluyordu. Ben en sona kalmıştım, biraz sonra gelip senide alacağız dediler.

Onlar ayrıldıktan sonra evvelce tanıdığım bizim bahçıvanlığımızı yapan bir Ermeni'nin 15 yaşındaki kambur kızı beni görünce yanıma gelip" Cemile abla, sen burada ne oturuyorsun " dedi ben sefarethaneye gitmeyi bekliyorum deyince " yalan söylüyorlar , götürdüklerini öldürüyorlar " dedi, kalk seni Amerikan Hastanesine götüreyim diyerek bahçelerden kaçarak beni Amerikan Hastanesine getirdi.

Hastanede bir çok esir vardı. Ben çok kan kaybediyordum.Bayılıp gözümü açtığımda tahta sedirler üzerinde yatıyordum, 15-20 gün sonra Rus subaylar sizi Tiflis'e esir kamplarına götüreceğiz dediler. Zaten Hastanedeki esirlerin çoğu yaralı olduğu için ölmüşlerdi. 20-30 kadar olan biz esirleri at arabalarına bindirerek, Rus askerlerinin muhafazası altında yola çıkardılar. Yolculuğumuz bir hafta sürdü,bu arada yolda Ermeni çeteleri yer yer yolumuzu keserek bizleri öldürmek istediler, fakat Rus'lar mani oluyordu, buna rağmen yine de bazı esirleri öldürdüler. Nihayet Tiflis'e vardık, bizi Kafkas Müslüman Türk'leri tarafından kurulan Cemaaat Hayriye adındaki yetimhaneye yerleştirdiler.

Burada 400'e yakın kadın ve çocuk bulunuyordu. Burada kısa bir zaman kaldıktan sonra beni yetimhaneye Müdire tayin ettiler. Burada 500 kişilik Türk kadın ve kızlarına bir Türk annesine layık olacak şekilde tam 5 sene hizmet ettim.

Bir gün Enver paşa Tiflis'e gelerek " sizi İstanbul'a götüreceğiz dedi ve bizi Gülcemal adlı vapur ile İstanbul'a getirdiler. 5 yıl İstanbul'da kalıp, Harp son bulup mütareke yapıldıktan sonra Van'a geldim ,demiştir.